Nog 3 dagen te gaan!

Schelpen zoeken in de modder, in bomen klimmen, de misviering bijwonen, het artcenter gaan bezoeken en een begrafenisceremonie bijwonen, als je er vragen over hebt shoot want we zijn ondertussen halve Pro’s!

Na veel over en weer gepraat en geloop en gevraag aan alle verschillende families, want ja hoor, iedereen is hier op de een of andere manier verbonden en iedereen is broer zus, nicht, neef, vader moeder, oma, ... van iedereen, hebben we uiteindelijk toestemming gekregen om sommige delen van de begrafenis te filmen!

Nu dus even niet veel tijd want thats what we are going to do!

Even een klopke

 Na een paar vermoeiende dagen, lees heel vroeg op en de hele dag in de hitte op schok om s’avonds met de kids nog naar de disco af te zakken, is het gelukkig beginnen regenen. Even rust voor Louise en Olivia aangezien iedereen zich dan terugtrekt naar zijn/haar eigen woning.

Vandaag was niet even productief als de vorige 2 dagen. We zijn vroeg opgestaan omdat de vrouwen van de gemeenschap ons beloofd hadden dat we mee mochten gaan jagen. We zouden rond 9 vertrekken en richting bush trekken om op krabben te gaan jagen. Voeg op, stevig ontbijt en van boven tot onder ingesmeerd met Bushman-spray (de locale spray tegen alles wat muggen, zandvliegen en andere irritante insecten omvat). Na lang wachten, want alles gebeurt hier in een universum parallel aan het onze, in yolungu time. Dat wil basically zeggen: whenever i feel like it. Ze hebben hier ook niet de gewoonte om even te komen zeggen dat het toch niet doorgaat, of dat ze het op een andere dag zullen doen, daar wordt blijkbaar vanuit gegaan! Eerste teleurstelling.

We zijn dan maar op stap gegaan met Allan, en richting vliegveld getrokken om een landing en opstijgen van een vliegtuig te filmen. Wat we aantroffen was net iets beter dan we verwacht hadden… een hele groep Aboriginals, helemaal in het wit geschilderd, maar toch nog in hun gewone gansta-kledij, met bijbehorende glitterriempjes, wachtte op het vliegveld een kist op van een familielid. (Iemand sterft hier en dan wordt het lichaam naar een mortuarium gestuurd in Darwin of op Nhulumboy (een andere gemeenschap) tot de familie klaar is voor de begrafenis, dan wordt het lichaam teruggestuurd en in alle eer ontvangen. Na veel gepraat en overenweer rijden heeft de familie beslist dat we niet mochten filmen: teleurstelling nummer twee.
Toch hebben we alles van dichtbij mogen meemaken en een aantal ceremonies gezien. Eerst werd het lichaam door de mannen verwelkomd. Ze huppelden heen en weer met stokken op de grond, terwijl iemand anders met klap-sticks (een instrument waarbij met 2 houten stokjes op elkaar geslagen wordt) op elkaar sloeg om het ritme aan te geven. Ok was er één hoofdzanger en werd er als antwoord allemaal samen ge-humt en geroepen. De kist werd dan in een jeep overgeladen en de ceremonie werd herhaald. Daarna klom iedereen die aanwezig was in één pickup (misschien met 6 man vanvoor en nog een stuk of 10 in de achterbak. Onderweg stopten ze even om takken van de bomen te plukken die ze achteraf gebruikten voor een “smoking-ceremony”. Het leek alsof ze de geest uit de auto wouden wegjagen. De kist werd dan in het huis gedragen en de juiste ceremonie werd uitgevoerd. Nu waren er ook vrouwen aanwezig die luidkeels wenende geluiden uitbrachten.
Echt een unieke ervaring om eens te zien, maar het pikte dat we geen foto’s mochten trekken noch mochten filmen.

Dan maar op naar het strand en spelende kinderen filmen&een paar leuke foto’s trekken! Of in Louise’s geval: doodop een dutje doen!

Louise & Olivia

Dag 1 & 2 Op Milingimbi, Yuriwiri eiland

Gisteren zijn we zonder problemen aangekomen in Milingimbi (kleine opmerking: internet blijkt hier af en toe wel te werken, onze telefoons daarentegen zijn volledig dood). De vlucht ging tegen de verwachtingen in, erg vlot. We vlogen met een klein vliegtuigje van Air North dat vertrok vanuit Darwin. In dit vliegtuigje passen slechts 26 passagiers, één stewardess en twee piloten. Na een anderhalf uur durende rit, compleet met de nodige angstdruppels in de broek, landden we op de meest primitieve luchthaven die je je maar kan inbeelden. De luchthaven bestaat uit één betonnen gebouw met één landingsbaan en één afdak waaronder je kan wachten. Rondom zie je allemaal bossen en één grote zandweg. Maar wat ons vooral verbaasde, was met wat de bagage en mensen (!) gewogen werden: één witte weegschaal en nee, deze was niet digitaal. Iedereen die vanaf deze luchtbarak vertrekt moet dus eerst zelf op de weegschaal, gevolgd door de bagage. Een erg simpele methode, maar werkt even goed.

Op de luchthaven werden we opgepikt door Allan, hij heeft hier de hoogste functie in de community en functioneert als de tussenpersoon tussen de aboriginals van Milingimbi en de Australische overheid. Bij hem verblijven we deze acht dagen.  In zijn verblijfplaats hebben we onze eigen compartiment met slaapkamer, badkamer, een living met een kleine keuken en een – suprise suprise – flatscreen tv. We hebben het nog niet vermeld, maar Australiërs zijn tot in het belachelijk gehecht aan hun televisie (elke zichzelf respecterende Aussie burger heeft er (minstens) één) en high tech I – phone (je moest maar eens niet meteen een berichtje kunne plaatsen op facebook). 



 De eerste cultuurschok hadden we beleefd bij aankomst in de Milingimbische luchtbarak, de tweede tijdens een rondritje. Het gebied bestaat hier uit vijf kampen en wij verblijven in Garden Camp. Door gelijk welk kamp we ook reden, overal kregen we hetzelfde te zien: een prachtige natuur, maar overal afval, kapotte auto’s, gesloopte boten, huizen met gebroken ramen en zwerfhonden. De vrouwen lopen hier meestal gekleed in lange gekleurde rokken met daarop een tshirt (geen décolleté!), de mannen zijn eerder westers sportief gekleed, de kinderen lopen in eender wat rond (van gangsta tot glinsterende prinsessenkleedjes tot naakt) en zo goed als allemaal zijn ze barvoets. Cultuurschok twee: aangekomen. In combinatie met een tikkeltje angst voor wat deze nieuwe omgeving brengen zou.

Op onze tweede dag hebben we door de dag kennis gemaakt met verschillende groepen mensen (de mensen van het Art Centre, The church, The Strong Woman’s Group…) en hebben we met de kinderen geschilderd en gesport in en rondom het Multiple Purpose Centre. Wat erg leuk, erg vermoeiend en erg zweterig was. s’Avonds zijn we naar de zee getrokken om hier nog wat te filmen, wat jammerlijk mislukt is. O.a. door het crashen van de twee back-camera’s mét night vision. Gelukkig kunnen we overdag nog steeds op Wilfried rekenen, de geleende camera van Mijnheer Wilfried (cfr. Olivia). Hoewel deze tocht ons niet de gewenste beelden opleverde, heeft het ons wel naar de disco geleid. Disco als in een dj die in een hut welgeteld vijf verschillende platen draaide voor een bende kinderen al dansend op een plastiek. Swingen met de aboriginal kinderen op…Missy Eliot en Schumacher. Cultuurschok drie has arrived!!! De allerkleinste (rond twee jaar) tot de allegrootste kinderen gingen volledig los op de vijf verschillende nummers die de dj telkens weer opnieuw door de boxen joeg. En met losgaan bedoelen we niet het Europese -   ik-heb-te-veel-gedronken-vierstap-waggel met hoekige heupbewegingen, de vinger in de lucht, een knikkend hoofd en een afwerkende naast de maat stampende voet - dansen, maar het echte tropische Aboriginal werk. Als in trance, kijkend naar de dj, éénzelfde intense dans, afgewisseld met een individuele zogenaamd ‘lage bil’ (naar beneden gaan en zo laag mogelijk tegen de grond zo hard mogelijk met je kont shaken) en handgeklap. Heel erg vreemd, maar ook heel erg meeslepend was dit. Bovendien waren de kinderen ook erg lief, aan elk elk been, elke arm en elke borst hing er wel eentje (‘where are you from’, ‘you are my sista’, ‘please pick me up’..).

Na deze hevige danspartij (ook hier hadden we pech met de camera: alle beelden zijn door een verkeerde SD kaart kwijt), hebben we nog even gebabbeld met enkele ouderen van de gemeenschap. Zij waren erg vriendelijk en hebben ons meteen geadopteerd. Adopteren wil zeggen dat je in de gemeenschap wordt opgenomen en je familie van hun wordt. Een hele eer dus! En niet voor iedereen weggelegd! Olivia haar naam is Wuruko en Louise is Bolono. Wuroko betekent boom die in het water drijft en Bolono sky who falls with the rain… of zoiets. Lijkt op het eerste zicht misschien niet zo flatterend, maar het had een pak erger gekund (denk aan : ‘zij met een wereldbol hoofd’, of ‘zij die rechtstaand amper over de tafel kan kijken’). Wij zijn in ieder geval erg vereerd en gaan met een blij hart en frisse moed slapen!

Up in Darwin

Gisteren zijn we geland in Darwin waar we opgepikt werden door Allan  en zijn vrouw(Allan helpt ons met de thesis en we mogen hier ook blijven tot het vertrek naar Milingimbi).

 

Twee dingen die ons bij de aankomst meteen opvielen.

Eén: regenseizoen en Darwin is een f*cking vervelende combinatie. Een gemiddelde dagtemperatuur van 35 graden met 90 % humidity (liters regen dus) zorgt voor erg laf weer. Gelukkig hebben we dit weer wat kunnen omzeilen door een  trip naar het indoor shopping mall (sommige vrienden zullen blij zijn, anderen zullen nog wat op hun kin moeten kloppen) en kunnen we straks een duik in het zwembad nemen, al zal het in de regen zijn.

Twee: Aboriginals maken hier duidelijk een veel groter deel uit van het straatbeeld.  Om misverstanden te vermijden: zij lopen niet halfnaakt rond, vertellen niet uren aan een stuk rond het vuur verhalen aan elkaar en gaan niet beschilderd  met de speer op jacht. Eerst een vooral is er een onderscheid tussen zij die op het land en zij die afgezonderd (remote areas) leven. In de stad, maar ook vaak in de remote areas,  dragen de Aboriginals ‘normale’ (naar Westerse normen) kleren, al zal je hen vaker blootsvoets tegenkomen en zie je de vrouwen zelden met een short of broek (vaak typische lange gekleurde rokken).  Doordat van de Aboriginals – slechts 200 jaar geleden - een groot deel van hun land en cultuur verwoest en afgenomen is door de Engelsen en het moderniseringsproces veel te snel gaat voor hun, lopen vele van hen  verloren. Wat heeft geleid en nog steeds leidt tot totaal ontwrichte situaties: alcoholmisbruik,  agressie, misbruik binnen en tussen verschillende families, het kwijt zijn van de eigen identiteit… en hopen frustraties. Momenteel lopen er tal van projecten, waarbij stap voor stap geprobeerd wordt hun wereld terug op te bouwen. Dit is althans wat we gelezen en gehoord hebben en heel binnenkort van dichtbij te zien gaan krijgen.

Overmorgen (woensdag) vertrekken we naar Milingimbi, een remote area, met een klein vliegtuigje. We hebben er erg veel zin en hopen een goed onderzoek te doen en een mooie documentaire te filmen. Gelukkig zullen we door Allan, die al jaar en dag zijn thuis in Darwin afwisselt met wonen in Milingimbi, begeleid en bijgestaan worden. We zullen niet meer via het internet te bereiken zijn (we blijven daar tot de 20^ste), wel via de telefoon.   

Anywaayz, we’re off to take a swim,

Bless you all!

Olivia & Louise

Vliegtuig

 

Goodmeurning blokes,

Vanuit het vliegtuig, speciaal voor u, een korte update.

Afgelopen week hebben we onszelf na twee weken onmenselijke arbeid waarbij liters tranen, zweet en bloed verloren gegaan zijn (een thesis en eindwerk schrijven en filmen zichzelf jammer genoeg niet) - op een korte vakantie getrakteerd . Op naar de stad en het strand dus! De eerste twee dagen van onze vakantie hebben we Melbourne ‘verkend’. De vrouwelijke lezers weten ongetwijfeld meteen wat we precies zijn gaan verkennen.  Inderdaad ja,schittering in de ogen,  de winkels. Het weer zou maar eens moeten omslaan zonder dat je er de gepaste kledij, schoenen, oorbellen, armbanden, ringen, nagellak, handtas  en haarrekjes voor bij hebt. Jammer genoeg liggen de prijzen hier een stuk hoger dan verwacht, weigeren onze Maestro kaarten ons van enige vorm van waardevolle briefjes te bedienen en hebben we al hopen geld gespendeerd aan de verschillende vluchten.  Waardoor we genoodzaakt waren om - na de goedkoopste rommel gekocht te hebben om toch maar met iets Australisch thuis te kunnen komen -  onze verkenning te verbreden.  Op naar  cafés dus. Melbourne staat niet voor niets bekend om zijn gezellige en vaak arty farty pubs. Vooral de rooftops en zeker de ‘rooftop cinema’ heeft indruk op ons gemaakt. Ter verduidelijking, dit is een openlucht cinema op het dak van een gebouw (what’s in a name). Goede zeteltjes, lekker warm, gezellige mensen en Stella van de tap.  Aanrader!

 

 Na twee dagen citytrippen zijn we met een vriend van een vriend van een vriend (netwerken!) van Olivia naar Lorne gereden, een klein stadje aan het strand. Daar mochten we drie dagen, samen met nog was aussies verblijven in Eric’s (Eric is een vriend van een vriend)  little beach house. Little beach house moet in deze context geïnterpreteerd worden als een  twee slaapkamer luxe-appartement:  supersized balkon met uitzicht op het zwembad en de zee, een tv ter waarde van de jaarhuur van onze beide appartementen samen, twee badkamers, een spiksplinternieuwe keuken en living en zelfs twee grote bussen conditioner voor droog en beschadigd haar. Dit alles in combinatie met warm weer tot in de late uurtjes, afgewisseld met een fris zeebriesje. Arrived in Aussie heaven dus.  

Omdat deze hemelse hut ook voorzien was van  twee surfplanken konden we niet anders dan deze  uitproberen. Olivia (met jarenlange ervaring) en Louise (met nul procent ervaring) samen op surfavontuur. Vrij vertaald: Louise wordt door Olivia urenlang op een te kleine surfplank geduwd (zeer elegant zoals je kan zien op de foto) en onvermoeibaar in Obamariaanse stijl - ‘Yes you can’ – luidkeels aangemoedigd.   Resultaat: twee keer, meer dan drie seconden rechtgestaan, hoera!

en voor wie van de knappe beach-boys van australië wil genieten even een update over de nieuwe beachware:

Na deze warome en ontspannende dagen zijn we ’s avonds naar huis gebust en getreind om de volgende dag het vliegtuig naar Darwin te nemen.

Afsluitend nog enkele onnuttige weetjes:

--- Vegemite is het favoriete beleg van vele Aussies. Voor zij die een idee willen krijgen hoe dit smaakt, volg onderstaande instructies:

Benodigdheden: twee blokjes bouillon (bij voorkeur deze van Piet Huysentruyt), een dikke toast, zout.

Bereiding: smeer de blokjes bouillon op je toast uit en werk af met een flinke portie zout.

En genieten maar!

--- Olivia glijdt niet enkel en alleen soepel tussen de golven door, maar kan ook zonder problemen krabben vangen en voetbalt als de beste

--- Dylan, de negentienjarige zoon in ons gastgezin, speelt met gemak twaalf donuts naar binnen. Na twee borden spaghetti. Binnen het half uur. Zonder ziek te zijn. 

--- Deze mail werd vanuit het vliegtuig naar Darwin getipt. Er is hier een tijdsverschil van 8,5 uur met België. We leven dus een beetje in de toekomst. Spannende gedachte.

--- De Australische zon is erg ongezond. Dit is toch wat onze afpellende lichaamsdelen ons al twee weken proberen duidelijk te maken.

--- We in Melbourne en de kleinere steden opvallend veel blanken en Aziaten zien en zo goed als geen andere rassen/culturen. Momenteel hebben we slechts (vermoedelijk) één Aboriginal gezien. Ofwel kijken we niet goed, ofwel moeten we andere oorden gaan opzoeken. Wat we ook gaan doen.  

--- Deze update is later op de blog gekomen dan het moment waarop hij geschreven is. Door het gebrek aan internet.

See ya!

Olivia en Louise

interessante vragen

Australische Jongen = AJ, Louise = L

AJ: Hey Louisa, are all people in Belgium black?

L: No why?

AJ: Because you and Olivia are.

L: No Olivia isn’t…

AJ: Euh - kijkt alsof hij tegen een zonnekindje praat - yeah she is.

L: Uhu. Ok..

Olivia glundert sinds dit gesprek non stop (het bakken in de zon werpt zijn vruchten af).

Wombats, Asian Invasion & Big Watches

Wombats, funny little creatures! Blijkbaar kan je met een auto over deze beesten rijden zonder dat ze sterven en dat allemaal dankzij hun ijzersterke poep! 

In de buurt van waar we momenteel verblijven is er de "Greendale animal shelter". Daar brengt iedereen de aangereden, gewonde en afgeschoten dieren naartoe.

 Voor ons was dit animal shelter een erg leuke ervaring omdat we deze wilde down-under dieren konden vastpakken en net als een hond, naar buiten konden nemen voor een wandelingetje. Het unieke aan dit opvangcentrum is dat de kleine babydiertjes in het huis (huis in de zin van: loods met een bed, een pombak, een tafel en een wasmachine) van de verzorgers zelf slapen. Zo slapen de kleine wombats op de zetel, hangen babykangoeroes in aan een muur in kleine zakjes met elektrische dekentjes (namaakbuidels) en loopt er een koala rond die zijn dagen vult met het krabben van mensen en - als hij in een goede bui is - het berijden van de babykangoeroes. Ook erg uniek aan deze plaats is de wakke geur die je in elk deel van de loods kan terugvinden. Een soort combinatie van babykangoeroeplasjes, vermengd met koala kwijl en wombat adem, afgewerkt met een vleugje menselijke okselgeur. Speciaal dus en we raden het iedereen aan. We danken God dan ook op onze blote knietjes dat we deze week mogen teruggaan om in deze hygienische  omgeving gezellig te dineren.

Vandaag hebben we met vroegere kennissen van Olivia (zij heeft hier vijf jaar geleden een jaar gewoond) rondgehangen in Melbourne en een paar belangrijke Australische weetjes geleerd:

--- Grote horloges zijn totally in and really like amaaazing, u know. Olivia zag dan ook meteen in hoe belangrijk dit wel niet is om opgenomen te worden in de Australische groep en heeft in de eerste, beste winkel zichzelf het allergrootste horloge aangeschaft, which is like, u know, just wooonderful.

---Alles wordt afgekort met 'y' of 'o': football wordt footy, ga naar links is turn lefty en Australia wordt Aussi.                        ---Wanneer iemand 'aussi aussi aussi' roept, schreeuw je uit volle borst, met de nodige trots en een warm gevoel 'oi oi oi' terug     

--- Asian Invasion verwijst naar een bepaald uur in een zekere winkelstraat in Melbourne waarbij het merendeel - de naam spreekt voor zich- Aziatisch is.                                                                           

--- Cunt is een woord dat really dirty en sick is en dan ook absoluut niet gebruikt mag worden. Gebruik liever andere scheldwoorden ipv cunt. Cunt is nl echt not done.                                                                            

---Tomaten behoren onder de categorie fruit en gebakken patatten op een pizza zijn doodnormaal. Patatten met vlees en groenten is dan weer een abnormale combinatie
--- Als je het eten lekker vond zeg je niet gewoon 'I enjoyed the food', maar eerder 'it was beautiful, really amazing. So great, I loved it, really incredible' en je overtuigd de mensen nog meer door hierbij zo verlekkerd mogelijk naar de restjes op je bord te kijken.


--- In het hoogste gebouw van Melbourne heb je een amazing view en ook de hoogste postbus van Australie hangt hier. Wij gingen onverschrokken het avontuur aan en hebben na de vermoeiende tocht naar boven dan ook een kaartje speciaal voor jou gepost.

Tot slot nog twee foto's. Deze werden genomen op een boot waar we nieuwjaar gevierd hebben. We kregen beiden leuke bijnamen toebedeeld: Louise kreeg de naam Rudolf (inderdaad ja, het rendier), omdat haar neus een mooie tomaatrode kleur gekregen had dankzij de brandende zon (40 graden) in combinatie met het gat in de ozonlaag. En Olivia kreeg de naam noisy dwarf naar haar hoofd gesmeten. Tot nu toe is nog steeds onbekend waar deze vergelijking vandaan komt..

                                                             CHEERS!