Vandaag was niet even productief als de vorige 2 dagen. We zijn vroeg opgestaan omdat de vrouwen van de gemeenschap ons beloofd hadden dat we mee mochten gaan jagen. We zouden rond 9 vertrekken en richting bush trekken om op krabben te gaan jagen. Voeg op, stevig ontbijt en van boven tot onder ingesmeerd met Bushman-spray (de locale spray tegen alles wat muggen, zandvliegen en andere irritante insecten omvat). Na lang wachten, want alles gebeurt hier in een universum parallel aan het onze, in yolungu time. Dat wil basically zeggen: whenever i feel like it. Ze hebben hier ook niet de gewoonte om even te komen zeggen dat het toch niet doorgaat, of dat ze het op een andere dag zullen doen, daar wordt blijkbaar vanuit gegaan! Eerste teleurstelling.
We zijn dan maar op stap gegaan met Allan, en richting vliegveld getrokken om een landing en opstijgen van een vliegtuig te filmen. Wat we aantroffen was net iets beter dan we verwacht hadden… een hele groep Aboriginals, helemaal in het wit geschilderd, maar toch nog in hun gewone gansta-kledij, met bijbehorende glitterriempjes, wachtte op het vliegveld een kist op van een familielid. (Iemand sterft hier en dan wordt het lichaam naar een mortuarium gestuurd in Darwin of op Nhulumboy (een andere gemeenschap) tot de familie klaar is voor de begrafenis, dan wordt het lichaam teruggestuurd en in alle eer ontvangen. Na veel gepraat en overenweer rijden heeft de familie beslist dat we niet mochten filmen: teleurstelling nummer twee.
Toch hebben we alles van dichtbij mogen meemaken en een aantal ceremonies gezien. Eerst werd het lichaam door de mannen verwelkomd. Ze huppelden heen en weer met stokken op de grond, terwijl iemand anders met klap-sticks (een instrument waarbij met 2 houten stokjes op elkaar geslagen wordt) op elkaar sloeg om het ritme aan te geven. Ok was er één hoofdzanger en werd er als antwoord allemaal samen ge-humt en geroepen. De kist werd dan in een jeep overgeladen en de ceremonie werd herhaald. Daarna klom iedereen die aanwezig was in één pickup (misschien met 6 man vanvoor en nog een stuk of 10 in de achterbak. Onderweg stopten ze even om takken van de bomen te plukken die ze achteraf gebruikten voor een “smoking-ceremony”. Het leek alsof ze de geest uit de auto wouden wegjagen. De kist werd dan in het huis gedragen en de juiste ceremonie werd uitgevoerd. Nu waren er ook vrouwen aanwezig die luidkeels wenende geluiden uitbrachten.
Echt een unieke ervaring om eens te zien, maar het pikte dat we geen foto’s mochten trekken noch mochten filmen.
Toch hebben we alles van dichtbij mogen meemaken en een aantal ceremonies gezien. Eerst werd het lichaam door de mannen verwelkomd. Ze huppelden heen en weer met stokken op de grond, terwijl iemand anders met klap-sticks (een instrument waarbij met 2 houten stokjes op elkaar geslagen wordt) op elkaar sloeg om het ritme aan te geven. Ok was er één hoofdzanger en werd er als antwoord allemaal samen ge-humt en geroepen. De kist werd dan in een jeep overgeladen en de ceremonie werd herhaald. Daarna klom iedereen die aanwezig was in één pickup (misschien met 6 man vanvoor en nog een stuk of 10 in de achterbak. Onderweg stopten ze even om takken van de bomen te plukken die ze achteraf gebruikten voor een “smoking-ceremony”. Het leek alsof ze de geest uit de auto wouden wegjagen. De kist werd dan in het huis gedragen en de juiste ceremonie werd uitgevoerd. Nu waren er ook vrouwen aanwezig die luidkeels wenende geluiden uitbrachten.
Echt een unieke ervaring om eens te zien, maar het pikte dat we geen foto’s mochten trekken noch mochten filmen.
Dan maar op naar het strand en spelende kinderen filmen&een paar leuke foto’s trekken! Of in Louise’s geval: doodop een dutje doen!
Louise & Olivia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten